Waarom worden flessendoppen een betaalmiddel?

Sinds de komst van de "Fallout"-serie in 1997 circuleren kleine flesdoppen in de uitgestrekte woestenijwereld als wettig betaalmiddel. Veel mensen vragen zich echter af: waarom herkennen mensen in de chaotische wereld waar de wet van de sterkste heerst dit soort waardeloze aluminiumfolie?
Dit soort vragen kan ook worden ondersteund in de context van veel films en games. Zo kunnen handen, sigaretten in gevangenissen, blikken voedsel in zombiefilms en mechanische onderdelen in "Mad Max" als betaalmiddel worden gebruikt, omdat dit belangrijke materialen zijn die worden gebruikt om in basisbehoeften te voorzien.
Vooral na de release van de Metro-serie zijn veel spelers van mening dat de setting van de game met "kogels" als betaalmiddel zeer redelijk is – de gebruikswaarde ervan wordt door alle overlevenden erkend en het is gemakkelijk mee te nemen en te bewaren. Om het in de volksmond te zeggen: in geval van gevaar kan iedereen gemakkelijk een oordeel vellen over welke van de kogels of de dop het "overtuigend" is voor de gangster.
Wat echt waardevol is in "Subway" zijn de militaire kogels die overbleven vóór het uitbreken van de nucleaire oorlog. Doordeweeks zijn mensen alleen bereid om met zelfgemaakte munitie te spelen.
Waarom heeft Hei Dao op ingenieuze wijze gekozen voor flessendoppen als betaalmiddel in de woestenijwereld?
Laten we eerst naar de officiële verklaring luisteren.
In een interview uit 1998 met de Fallout-nieuwssite NMA onthulde de maker van de serie, Scott Campbell, dat ze er inderdaad aan hadden gedacht om kogels in eerste instantie een betaalmiddel te maken. Maar zodra de gevolgen van "een kogelshuttle afgevuurd, een maandsalaris weg" zich voordoen, zullen spelers hun gedrag onbewust onderdrukken, wat de verkennings- en ontwikkelingsvereisten van RPG's ernstig schendt.
Stel je voor dat je de vesting gaat plunderen, maar na de plundering blijkt dat je failliet bent. Je kunt dit soort RPG-games vast niet spelen...
Campbell begon dus een muntje te bedenken dat niet alleen paste bij het thema van het einde van de wereld, maar ook de geest van slechte smaak belichaamde. Tijdens het opruimen van de prullenbak op kantoor ontdekte hij dat het enige glimmende ding dat hij in de afvalhoop kon vinden een dop van een Coca-Cola-fles was. Vandaar het verhaal van doppen als betaalmiddel.